FR
2010
… Zij die ‘s-avonds níet naar het park gaan …

Eerst zijn er de beelden, dan de woorden. Sommige sprekers, zij die ‘s-avonds níet naar het park gaan, vinden iets van belang, ahoi, joho, het woord is machtig en prachtig als de zee, laten wij drinken op de betekenissen, deze goede doelen die illusies in stand houden. Er is tijd genoeg voor, een volgorde ontstaat vanzelf en dus een ordening. Eerst het gebalsemde lichaam, dan de loslopende honden, dan de glimlach van een oudere vrouw, dan al het verstopte goud, dan de met een kleine penseel geschilderde dingen, dan de katten met hun gele ogen en dan zijn er nog de mensen die in de verte op een vlieg lijken. Mijn werk lijkt in de verte op een meisje in een winkelstraat. Maar het mééste lijken zij in de verte op een man die zijn sleutels zoekt en droomt van een zeilboot.

2010
…. Ceux qui ne vont pas au parc, le soir …

Tout d’abord, il y a les statues, les paroles viennent ensuite. Certains orateurs – ceux qui ne vont pas au parc, le soir – trouvent une chose importante, ohé hé ho, la parole est aussi puissante et magnifique que la mer, buvons en honneur des significations, ces bonnes causes qui perpétuent les illusions. Il reste assez de temps pour, un ordre naît de soi- même et donc un classement. D’abord, il y a le corps embaumé, ensuite les chiens errants, le sourire d’une vieille femme, l’or caché, les choses peintes au petit pinceau, les chats aux yeux jaunes et puis, il y a encore les gens qui, de loin, ressemblent à une mouche. De loin, mon ‰ìuvre ressemble à une fillette dans une rue marchande. Mais elles, de loin, elles ressemblent le plus à un homme qui cherche ses clés et rêve d’un voilier.