2014
Boven een afgrond van tijd
Door tijdnood gedreven, belde ik mijn vriend Vasily Wells in Petersburg om een tekst te schrijven. Hij had net zijn moeder begraven en het dode lichaam zelf in een dennenhouten kist gelegd, die hij samen met zijn broer gemaakt had. Hij was er met zijn hoofd niet bij en was onvriendelijk: „Een tekst voor een galerie? Wat moet dat?” Ik antwoordde, „Het gaat over mijn werk, Vasily, ik heb dramatisch werk gemaakt. Het lichaam is ten einde raad en een geest is er niet. Het gaat over mijn werk, Vasily. En kom mij niet aan met de theorieën van Viktor Shklovski uit 1916, die kunst definieert als denken in beelden. Dat weten we inmiddels wel! Nee ! Kijk naar mijn werk en kijk dan naar de beelden van de bommen die zo precies en weloverwogen op de scholen en ziekenhuizen in Gaza werden gedropt, kijk naar de beelden van de wekelijkse onthoofdingen in Saudi Arabia, en naar de gezichten van al die mensen hier in het culturele Europa die van niks weten, naar de generaals die zachtjes glimlachen over hun militaire obsessies. Ik wil dat je daarover schrijft, maar dat kun je niet, of wel soms? Vasily verbrak de verbinding en liet mij alleen achter, alleen met mijn woede.
Ik was net ingeslapen toen de telefoon ging, het was 3.14 uur in de nacht. Vasily vroeg mij wat er de hand was. Hij begon nu zachtjes te praten, „ik heb de foto’s van je nieuwe werken bekeken, Henk en ik vroeg mij af, wat er met het innerlijk van de mens is gebeurd. Ik onderbrak hem, „Vasily, houd toch op over het innerlijk. Het leven bestaat alleen uit uiterlijkheden!” Vasily vervolgde:” ik had het gevoel bij het zien van de beelden Silk Road en ook natuurlijk Unguided Tours dat je de mens laat zien in een geïsoleerd bestaan, niet in staat het leven te delen. Erg ontroerend. Je hebt vaker gesproken over De Rest, waar niemand de omvang van kent, die altijd bestaat en waar onmogelijkheden en mogelijkheden hetzelfde zijn. Jouw beelden zijn als strijders die weigeren te sterven. Zij staan daar als momenten uit een doodsstrijd, die ik bij mijn moeder zag. Mijn moeder, die ik altijd heb verstoten omdat zij mij niet begreep. Henk, wees niet boos op de wereld, de kunstenaar zal het midden vinden tussen leed en liefde. „Ja Vasily, het midden, daar staat mijn werk, altijd in het midden boven een afgrond van tijd .